Twee jaar na zijn dood is het gemis van haar geliefde Louis Ferron nog maar nauwelijks te hanteren voor Lilian Blom. Ontmoetingen buitenshuis staan permanent in de grijsgrauwe schaduw van terugkeer naar de lege kamers waar alleen een oude, dove kat troost biedt. Omdat ze haar dochters niet langer wil lastigvallen met haar verdriet, besluit ze naar een psychotherapeut te gaan. Dan droomt ze op een nacht dat Louis terug is. Hij geeft haar opdracht een scenario te schrijven, zodat hij een film kan maken van het – naar zijn mening – oppervlakkige glamour-leven van de therapeut. De volgende ochtend lijkt het idee zo gek nog niet. Met de camerablik van haar overleden man als 'derde oog' begint Lilian te schrijven aan een synopsis, waarin ze de psychotherapeut en zijn vrouw een bijna Barbie-en-Kenachtig bestaan toedicht. In gesprekken met hem probeert ze erachter te komen hoe dicht de feiten bij haar verzinsels liggen. Haar grootste ontdekking is dat zolang ze over anderen fantaseert, ze niet bezig is met haar eigen sores. Langzaam maar zeker komt de kleur terug in haar bestaan. 

Recensie(s) 

NBD|Biblion recensie 

In haar debuut 'De tuinkamer' (2007)* beschreef Lilian Blom de laatste maanden van haar geliefde, de schrijver Louis Ferron. 'Niet van je afschrijven, maar opschrijven', was zijn opdracht. Uit haar tweede roman blijkt, dat hij haar leven nog steeds beheerst, dat het gemis niet minder geworden is, en dat opschrijven alleen niet volstaat om het te verwerken. In een droom krijgt zij de opdracht van Ferron om een film te maken, omdat haar geluk voorwaarde is voor zijn zielenrust. Het onderwerp van de film: haar psychotherapeut. In vijf synopsissen fantaseert ze van hem een beeld, onder het wakend oog van Ferron, van lafheid en trouweloosheid in een uitgeblust huwelijk. In alles is deze relatie het tegendeel van die tussen Blom en Ferron. En het effect? Het demasque van haar therapeut en zijn materiele ondergang blijkt een probaat middel tegen de eigen somberheid. Haar levenslust komt terug. Het verhaal is vlot geschreven. Het boek boeit vanaf het begin, vooral door de verrassende vorm die de schrijfster aan het gevecht met het gemis heeft gegeven.